Jak wytłumaczyć pieszym, że tutaj NIE
wolno im iść na wprost, bo ścieżka rowerowa?
Nie da się wytłumaczyć. Tu piesi po prostu
będą chodzili na wprost po ścieżce i będą kolizje.
Wynika to z dość oczywistego faktu: piesi
zawsze chodzą najkrótszą drogą. Za to rowerzyści nie lubią skręcać w miejscu pod ostrym kątem. W zasadzie można (i trzeba) było te proste fakty skojarzyć i wysnuć wnioski.
Tu będą parkowały samochody. One zawsze parkują na ścieżkach. Dlatego trzeba ustawić słupki w miejscu, gdzie stoi rower. W ten sposób z ścieżki szerokiej na 2,5 m robi się ścieżka o szerokości użytecznej... 1,5 m. Gdyby zamiast ścieżki był chodnik, pieszym słupki by nie przeszkadzały.
Niespodzianka! Przystanek autobusowy! Ścieżka
odsuwa się od jezdni, ustępując miejsca pieszym. Ruch pieszy przecina ruch rowerowy. Bum!
Za przystankiem (żeby było prościej?) ścieżka znowu wraca między chodnik i jezdnię. Mimo poprawnego rozwiązania, jest to kolejne miejsce kolizji, którego można było uniknąć.
Prawdziwą ścieżkę rowerową poznajemy
nie po tym, jak się zaczyna...
....ale jak się kończy. W dodatku to ma być
DWUKIERUNKOWA droga rowerowa :-(
W tym niebezpiecznym miejscu tuż przed przejazdem mają bezpiecznie minąć się DWA rowery jadące w przeciwnych kierunkach. Przestrzeń dodatkowo ograniczą słupy sygnalizatorów, których zalążki wychodzą z ziemi.
Gdyby ścieżka była oddzielona od jezdni
chodnikiem, problemu by nie było. W tym miejscu konieczne jest wykonanie korekty...
...która powinna wygądąć mniej więcej tak, jak na rysunku powyżej, z prostopadłym przecięciem torów ruchu pieszych i rowerzystów, z ruchem rowerów po łuku o sporym promieniu POZA obszarem ruchu pieszych oraz z obszarem akumulacji przed przejazdem. Wyeliminuje to kolizje i ułatwi podpięcie kolejnych odcinków dróg rowerowych.
Jedna rzecz cieszy: na ul. Dobrego Pasterza podbudowa ścieżki jest. I to w miarę solidna. Podobnie betonowe obrzeża. Cieszmy się, bo przecież mogło być jak na ul. Turowicza...